De aal (ook wel paling genoemd) is een langgerekte trekvis die opgroeit in zoetwater en zich voortplant in zee. De soort heeft een langgerekt, slangachtig lichaam en is nachtactief.  
 
Gedurende de levenscyclus verandert het uiterlijk van doorzichtige larven naar dikke palingen. Vrouwelijke dieren kunnen tot 118 centimeter groot worden, de mannetjes worden doorgaans niet groter dan 50 centimeter.  
 
De volwassen dieren migreren gedurende het hele jaar met een piek in het najaar (september t/m november) vanuit het zoete water naar zee en zwemmen vervolgens zo’n 6.000 km naar het paaigebied in de Sargassozee. Na de paai sterven de ouderdieren. 
 
Sinds de jaren tachtig neemt de aal sterk af mede door belemmering in de trekroute door dammen, stuwen, waterkrachtcentrales en gemalen. Ook intensieve visserij, waterbodemvervuiling, klimaatverandering en ziektes zoals de zwemblaasparasiet zijn oorzaken van de achteruitgang. De Europese Unie heeft in 2008 een Aalbeheerplan opgesteld. De Nederlandse maatregelen richten zich op het opheffen van migratiebarrières, het uitzetten van jonge opgekweekte aal en het beperken van de visserij. De Haringvlietsluizen zijn bijvoorbeeld op een kier gezet om vismigratie te bevorderen.